رفتم جلوی آینه که ببینم رنگ موهام چطور شده. دوباره قهوه‌ای‌ها دارن دسته‌دسته از زیر مشکی‌ها بیرون می‌زنن. مامان می‌گه مثل اینایی که عمل می‌کنن و بدن‌شون عضو جدید رو پس می‌زنه، موهات دوست ندارن مشکی باشن. داشتم فکر می‌کردم کاش می‌شد آدم هنوز یه جا بشینه و ضعیف باشه. نه اینکه بخوام تعریف کنم فلان اتفاق چقدر بهم ضربه زد و چقدر طول کشید تا دوباره بلند شم یا کاش با فلانی دعوام نمی‌شد. مثلاً آدمایی باشن که بشه کنارشون سکوت کرد. که بفهمن کِی لبخندت می‌لرزه. که نترسی از اینکه وبلاگت رو بخونن. که بشه بهشون بگی هربار یکی می‌پرسه چطوری از پسش براومدی دلت می‌خواد بهش بگی باید بپرسی چطور داری از پسش برمیای. آدمایی که بشه بهشون گفت حالا که یکی دوتا از چیزایی که می‌خوای رو داری، چقدر می‌ترسی که تصمیم اشتباهی بگیری و اوضاع خراب بشه یا حتی تصمیم اشتباهی نگیری و اوضاع اینقدر یک‌نواخت بشه که کم‌کم دیگه چیزی ارزشی نداشته باشه.
پ.ن.: توی کانال بیشتر هستم. اگه خواستین تلگرام پیام بدین لینکش رو بهتون بدم.
درباره این سایت